Rozdział III

Astila usiadła na miejscu pasażera w śmigaczu Derany i oparła się wygodnie. Rana na plecach przestała jej już uniemożliwiać życie. Minął już tydzień, odkąd Derana znalazła Astilę na śmietniku, ciężko ranną i ledwo żywą. Rana po postrzale nadal bolała, ale już o wiele mniej. Z początku, Astila miała problemy nawet z oddychaniem i poruszaniem się o własnych siłach, ale dzięki pomocy Zeltronki i droida medycznego, dziewczynie szybko wróciła pełna sprawność.

- Gdzie mieszka ten twój znajomy? - zapytała, chociaż nie spodziewała się odpowiedzi.

Informatorów zawsze trzymało się w sekrecie. Było to prawo, które znała, ale nie wiedziała właściwie skąd. Mimo wszystko, nawet ten przebłysk pamięci bardzo ją cieszył. 

- Niedaleko. Nazywa się Duke. Wisi mi przysługę, a jako, że zawsze utrzymywał bliskie kontakty z Jedi, jestem pewna, że może coś wiedzieć.

- Znał Polaa Suna? - zaciekawiła się.

Derana na chwilę umilkła, jakby myślała nad odpowiedzią. Albo myślała, czy tej odpowiedzi w ogóle może udzielić. Astila wpatrywała się w nią wyczekująco, ale jej nie ponaglała. O dziwo, Astila w ciągu tych kilku dni odkryła u siebie niesamowite pokłady cierpliwości. Przydawało się to, kiedy Derana znikała na długie godziny, a Astila za jedyne towarzystwa miała irytującego droida medycznego, który za wszelką cenę chciał ją powstrzymać przed wszystkim, co robi normalny człowiek, włączając w to samodzielne jedzenie czy czytanie. Na szczęście szybko przypomniała sobie, jak się w ogóle czyta. A dzięki temu nalazła w holonecie sposób na wyłączenie robota.

- Polaa Sun był specyficznym Jedi. Rada za nim nie przepadała, ale pewne grupy społeczne bardzo go szanowały. On i jego padawan nie mieszali się w wojnę. Zajmowali się społeczeństwem. Cywilami najniższego stanu, którzy często umierali gdzieś na ulicy, zapomniani przez wszystko i wszystkich. Poznałam jego padawana. Był wyjątkowy. - uśmiechnęła się smutno. - Ale nie wiem, czy on jeszcze żyje. Niestety, ale mój informator jest twoją jedyną nadzieją, jak na razie. 

Po kilku minutach wylądowały na publicznym parkingu, niedaleko handlowej części Imperial City.

- To gdzieś tutaj?

- Tak, musimy tylko zjechać jedno piętro.

Szybko doszły do właściwego poziomu. Derana zapukała głośno i kliknęła panel otwierający drzwi. Rozsunęły się z cichym sykiem.

- Nie boi się, że go okradną?

- Najwyraźniej nie ma niczego do stracenia - odpowiedziała Zeltronka.

Derana wkroczyła do mieszkania, zupełnie jakby była u siebie

- Czego?! - dobiegł je głos z wnętrza domu.

Astila spojrzała się niepewnie na Deranę, ale ta już ruszyła w stronę źródła głosu. Chcąc, nie chcąc podążyła za nią. Weszła do salonu, w którym już była Derana w towarzystwie rodiańskiego mężczyzny. Rodianin łypnął na Astilę nieprzyjemnie. Dziewczyna zatrzymała się w pół kroku, niepewna, czy rozsądne jest zbliżenie się do Derany.

- Co tio za dziewczina? - zapytał.

W uszy od razu rzucał się jego dziwaczny akcent.

- Nazywa się Astila Vano. 

Rodianina po raz kolejny zmierzył ją podejrzliwym spojrzeniem, ale najwyraźniej stwierdził, że Astila nie może mu nic zrobić, więc zwrócił swój wzrok na Zeltronkę.

Astila odetchnęła z ulgą i oparła się o ścianę. Natychmiast jednak od niej odskoczyła i chwyciła się za nadgarstek. Wystający ze ściany gwóźdź wbił się nieco w jej skórą, pozostawiając po sobie niewielką rankę.

- Stang, Derana... ciemu prziprowadziłaś ze sobą taką sierotę? W pokoju obok sią pakieti mediczne. Dasz radę, czi potrzebujesz niańki? - zapytał złośliwie. 

- Poradzę sobie - burknęła Astila, czerwieniąc się ze wstydu.

- Tilko nie zabij się po drodze. To aż metr stąd. Po lewej.

- Przygotuj czarne worki, zaraz będziesz musiał sprzątać ciało - odparła.

- A po cio się z tim tak pieprzyć? Mamy ciwilizowane czasy. Wirzucę ciało na śmietnik i po dwóch godzinach będzie w drodze na Nar Shaddaa. W częściach.

- Pociągająca przyszłość...

Wyszła z pokoju ignorując chichot Derany. 

W sypialni Rodianina było tyle szaf, szafek, szuflad i innych schowków, że poczuła nieopisaną chęć, by walnąć głową w ścianę. Nie miała pojęcia, jak znaleźć zwykłe, małe plasterki.

Nie chciała wołać Duke'a, więc podeszła do szafki i wysunęła pierwszą szufladę. Papiery. Następna pusta. Astila kucnęła i otworzyła trzecią szufladę. Jej oczy rozszerzyły się z niewytłumaczalnego podekscytowania, które nagle w nią uderzyło. W szufladzie, pod kilkoma papierami, leżał jedynie cylindryczny pojemnik. Wyglądał trochę jak rękojeść. Astila rozejrzała się, czy przypadkiem nikt nie wszedł do pokoju i wyjęła przedmiot. Przyciągał ją. Wydawał się być tak bardzo znajomy, że nie mogła się powstrzymać od przyciśnięcia przycisku na rękojeści.

Z rękojeści wysunęło się żółte, wręcz złote, laserowe ostrze. Astila nie mogła oderwać od niego wzroku. Miecz idealnie układał się w jej dłoni. Nie czuła niepewności, czy też strachu spowodowanym "zabawą" tak niebezpieczną bronią. Nagle przypomniała sobie, że wie, co to jest i że zna podstawy walki tym.Wszystko stało się jasne i choć nadal nie wiedziała o sobie i swoim życiu prawie nic, była pewna, że było związane z mieczem świetlnym.

Do pokoju niespodziewanie wszedł Duke, a zaraz za nim Derana.

- Ooo, odłóż to dziewczino, bo sobie rączki poucinasz. To broń nie dla sierot. 

- Skąd ją masz? - zapytała, wyłączając miecz.

- Znalazłem. I w siumie, siame kłopoty z tią bronią. Ani tiego sprzedać, ani oddać. Nikt już nie chcie broni Jedi. 

- Odkupię ją od ciebie - powiedziała Derana.

- Tobie to nawet za darmo dam, byle się pozbyć tego problemu.

- Dzięki. Astila, od dzisiaj ten miecz jest twój. Jestem pewna, że potrafisz nim walczyć. 

- Ja?! Przecież ja nic nie potrafię, skąd niby mam znać techniki walki laserową bronią?!

Astila odłożyła miecz na szafkę i odsunęła się od niego ostentacyjnie.

- Jeśli myślisz, że jestem jakimś Jedi, to się mylisz. Przecież nie wiedziałam nawet, że była jakaś wojna, a skoro Jedi brali w niej czynny udział, to coś powinnam pamiętać, chociaż trochę. Nie przypominam sobie nic, moje życie było nudne i przewidywalne. 

- Dobra, skoro tak mówisz... pójdziemy do ruin Świątyni Jedi!

Genialne pomysły Derany miały jedną wadę - nie były genialne. Były głupie. I ryzykowne.

- To durny pomysł - powiedzieli jednocześnie Astila i Duke. 

- Oj tam, oj tam. Skoro nie może sobie przypomnieć, to wizyta w tamtym miejscu na pewno jej pomoże.

- Taa, wśród gruzów i trupów. Cudowna wycieczka. Może sobie jeszcze piknik zrobicie.

- Ja nigdzie nie idę.

- Idziesz. Przecież chcesz odzyskać wspomnienia. I weź ten miecz zanim ci go do gardła wepchnę.

~*~

Zapomniałam wstawić rozdział w tamtym tygodniu :o Nie mam pojęcia jak i dlaczego. Skleroza atakująca nagle jest jedną z moich dolegliwości psychicznych xD

NMBZW!