Rozdział IV

Świątynia, teraz jej ruiny, były monumentalne, przytłaczające, a pod osłoną nocy - przerażające. W powietrzu unosił się swąd spalonych ciał, śmierci i zgnilizny. Piękne kolumny, które niegdyś dodawały miejscu powagi i piękna, teraz rzucały mroczne cienie na gruzy, po których szły Astila i Derana. Przyjście tutaj nie było dobrym pomysłem. Astili wydawało się, że słyszy krzyki, przerażone głosy dzieci, które zapędzone w róg mają tylko jedno wyjście - zginąć z ręki bezlitosnych żołnierzy - klonów, wykonujących najbardziej niesprawiedliwy i okrutny rozkaz w całym swoim istnieniu. Śmierć przytłaczała Astilę, wbijała ją w popękaną posadzkę. Kobieta całą sobą czuła cierpienie zadane w tym budynku.

- Przypomniałaś sobie cokolwiek? - szepnęła Derana.

- Nie, to był głupi pomysł. Tu jest strasznie.

- Trochę tak... nie wiedziałam, że to była taka masakra.

- Przebywanie tutaj boli. Słyszę ich głosy. Płacz mordowanych dzieci, widzę żałosne próby obrony padawanów i rycerzy. 

- Czyli jednak coś pamiętasz.

- Nie było mnie tutaj wtedy. Tego jestem pewna. W życiu bym nie uciekła. 

Skręciły na most. Ozdobne balustrady,, jak wszystko wokół, były zburzone przez wybuchy granatów, przypalone strzałami z blastera. 

- Ta droga - zaczęła nagle Astila - wiem, gdzie prowadzi. Tam są schody, na górze obradowała Najwyższa Rada Jedi. Chodź!

Astila pobiegła w stronę wejścia na schody. Były one w całkiem dobrym stanie, jakby nie wchodziły tam klony. Kobieta szybko pokonała długi, przestronny korytarz i wpadła do sali obrad. Prawie zwymiotowała widząc ciała. Ciała dzieci. Młodzików. Ze śmiertelnymi ranami zadanymi nie blasterem, a mieczem świetlnym. 

- O Matko... - do okrągłej sali wbiegła Derana. - Jak...

- To dzieci - wykrztusiła. - Miały najwyżej sześć lat.

- To nie klony. - Derana uklęknęła przy najbliższym ciele i obejrzała rany. - Te bajki o złych Jedi, które opowiadała mi mama, kiedy byłam mała, miały w sobie najwyraźniej ziarno prawdy. 

Coś w umyśle Astili zaskoczyło. Jedi, Sithowie, Ciemna i Jasna Moc. Odwieczna walka.

- Sithowie. Pojawili się podczas tej wojny. Dooku. Jego mistrz, którego nikt nie zna. Oraz zabójca walczący czerwonym ostrzem. Jakieś przebłyski wspomnień...

- Wiedziałam! - ucieszyła się Derana. - Chwila, to ty tak dyszysz?

Ucichły na chwilę, nasłuchując. Astila zaczęła słyszeć odległe łkanie dochodzące z sąsiedniej sali. 

Przeszły tam, jak najszybciej, przeciskając się przez do połowy zawalone przejście. Pod ścianą leżała mała, najwyżej czteroletnia dziewczynka. Jej nogi były całkowicie zawalone częścią ściany, która odłamała się w wyniku wybuchu. Dziecko było prawie martwe. To cud, że udało jej się przeżyć te kilka dni od momentu wykonania Rozkazu 66.

Derana natychmiast do niej podeszła i wyjęła z torby butelkę z wodą. Dziewczynka otworzyła usta, jakby chciała coś powiedzieć. Udało jej się tylko wydać z siebie niezrozumiały charkot. Zakrztusiła się krwią. Woda nie była już potrzebna. Dziecko wyzionęło ducha na oczach kobiet. 

- Biedna... to niesamowite i straszne, że zdołała przeżyć tak długo. Musiała bardzo cierpieć.

Nagle coś zapiszczało. Astila wyjęła z kieszeni w tunice dziecka mały datapad. Ekran jarzył się błękitem.

- Wiadomość do Roy Kai, wychowanki Jedi Shadday Potkin. Przekazana tajnym kanałem Świątyni - oznajmił mechaniczny głos, po chwili zastąpiony innym. Przyjemniejszym, bardziej ludzkim. - Tutaj Shadday. Roy, jeśli żyjesz, przyleć tam, gdzie się urodziłaś. Będę tam na ciebie czekać. - wiadomość się urwała. 

- To musi być pułapka - stwierdziła Derana.

- Ale to nasz jedyny trop.

- Przecież nie mamy pojęcia, skąd ta mała pochodzi.

- Nie wiemy, ale możemy sprawdzić. Chodź za mną.

Astila zamknęła oczy dziewczynki i wstała.

- Mam nadzieję, że moja pamięć mnie nie myli - dodała tylko.

Wybiegła z pomieszczenia. Pokonała kilka pięter. Derana biegła tuż za nią, starając się stawiać kroki jak najciszej. Świątynia była raczej opustoszała, jak na grobowiec przystało, ale lepiej było mieć się na baczności.

W końcu zatrzymały się w wysokiej, ogromnej bibliotece. Półki były opustoszałe, w środku nie było żadnego ciała, a zniszczenia były znikome.

- To archiwum Jedi. Teraz go nie przypomina, ale jeszcze niedawno była tu wiedza z całej galaktyki. Przynajmniej tak mi się wydaje. A tam - wskazała na panel na środku pomieszczenia - jest coś o wiele ważniejszego.

Podeszły do urządzenia. Działało. Astila zamknęła oczy i instynktownie zaczęła dotykać kolejnych ikon. 

- Właśnie wpisałaś poprawne hasło - poinformowała ją Derana.

Astila nie była zdziwiona. Była przekonana, ze da radę to zrobić, skoro była kiedyś Jedi.

Otworzyła oczy. Dane nie zostały usunięte. Było tam wszystko. 

- Czekaj, skoro mamy dostęp do danych, musimy wyszukac ciebie - powiedziała Derana i szybko wprowadziła w wyszukiwarkę nazwisko Astili.

Ekran na chwilę zgasł, po czym znów rozbłysnął niebieskim światłem. Na ekranie pojawiło się zdjęcie małej Astili i niewielka tabela.

- Astila Vano, dwadzieścia lat. Urodzona na Telos IV. Zabrana do świątyni przez Polaa Suna! Znowu on. Dlatego własnie jego imię znasz - przeczytała Derana.
- Skazana na śmierć za zdradę Republiki. Wyrok wykonano na Coruscant tego samego dnia. Martwa - dokończyla Astila.
- Ciekawych rzeczy się o tobie dowiaduję - zażartowała, jakoś tak bez przkonania.

- To wiele wyjaśnia - zignorowała uwagę Zeltronki. - I przynajmniej daje mi jakieś podstawy przeszłości. 

Astila wpisała w wyszukiwarkę "Shadday Potkin". Wyświetliły się trzy wyniki. Zainteresowana, jej mistrz oraz uczennica. Astila kliknęła w tą trzecią.

- Roy Shaa'Kai. Kessel.

- Lecimy tam.

Astila nie rwała się do tego, ale chciała za wszelką cenę odnaleźć to, co straciła. Jedi na Kessel mogli jej w tym pomóc.

Ostatnie nazwisko "Polaa Sun". Jeden wynik wyszukiwania "Astila Vano". 

- Jeśli czegoś nie ma w archiwum, po prostu nie istnieje - Astila powtórzyła zasłyszane kiedyś słowa.

Usunęła historię wyszukiwanych plików. Tak na wszelki wypadek.

- Kessel tak?

Znów odwiedziły Duka w jego mieszkaniu. Siedzieli na kanapie w salonie i omawiali plan. Derana mu ufała, więc Astila również postanowiła, że nie będzie przed nim ukrywała tego, co powinien wiedzieć.

- To się świetnie składa. Przejrzałem moją długą listę znajomości, powiązałem postacie i znalazłem znajomego znajomego waszego znajomego który wie gdzie jest znajomy znajomego.

Astila przez dłuższą chwilę nie mogła się połapać w relacjach między znajomymi.

- Chcesz powiedzieć, że znasz kogoś kto wie, gdzie jest znajomy Polaa Suna?

- Dokładnie. A ten zniajomy waszej zguby na pewnio będzie wiedział wszystkio. Dlatiego radzę wam poszukać. Osoba, którą znalaźłem to mężczizna. Zabrak. Naziwa się Raen Dur i tak się składa, że mieszka na Kessel. Załatwicie dwie sprawy za jednim zamachem. To chiba sprawia, że jesteśmy kwita. 

- Będziemy kwita, jeśli nikomu się nie wygadasz, Duke.

- Zniasz mnie, nigdy nie zdradzam tajemnic moich klientów. 

- Jak zdradzisz to...

- Wim. Zabijesz mnie, spalisz moje ciało, a prochy rozsipiesz na Manaan.

- Skąd wiedziałeś, że właśnie tam?

- Znam cię dwadziścia lat - wyjaśnił, uśmiechając się do Derany przebiegle.

- Ej, to ile wy macie lat? - wykrzyknęła Astila.

- Znamy się od przedszkola. Niestety. Zawsze trafiam na nieogary psychiczne...

~*~

Nie ma to jak zapomnieć o dodaniu rozdziału xDD Miał być tydzień temu, jest dzisiaj. Nie bijcie, jestem niewinna!